Door Lucas Meertens
Na de geslaagde start van Thyro United vorig jaar is er flink doorgepakt en na de voorbereidingswedstrijden Novembervieren en TWW was het vorige week zondag tijd voor de grote ontknoping: de Head of the River Amstel. Een wedstrijd met zo’n 500 boten over acht bochtige kilometers van Ouderkerk a/d Amstel naar de grachtenpanden in Amsterdam. We hadden 9 keer getraind in de 8 en een keer of 4 gezamenlijk afgezien op de ergometer. Dat laatste vooral doordat het weer het niet altijd toeliet om het water op te gaan (vriezen, dichte mist). Wat een verschil met de dag van de wedstrijd… de lucht strak blauw, een stralende zon en een graad of 16. En voor roeien niet onbelangrijk, er was maar weinig wind.
Slechts een kwartiertje eerder dan onze normale trainingstijd vertrokken we vanaf Thyro naar Amsterdam waar onze BOB’s Rob S. (#7) en Roel(#2) ons dropten bij Willem III/Skøll/Poseidon (drie roeiverenigingen binnen 100m van elkaar) waarna zij nog een stukje op de vouwfiets (o.a. van Trond (#3)) van de parkeerplaats naar ons terug moesten fietsen. We bleken precies volgens schema ruim op tijd aanwezig te zijn en hadden alle tijd voor koffie en het verorberen van de meegenomen sportvoeding (bedankt voor de pasta Rob!). Daarna was het tijd om in het zonnetje te kijken naar de wedstrijd van de mixed 8. Even waren we bang dat ze zo hard waren gegaan dat ze al voorbij waren, maar toen konden we toch doen waarvoor we daar gekomen waren: op aftellen “Alleeeeez Thyro!” roepen om de ploeg aan te moedigen op dit mentaal zware punt in de race. Voor ons waren er wat extra dingen van belang: wij mochten daarna ook in de Parana en zowel onze super-stuur, een roeier en coaches zaten er in. Zij gingen lekker. Om de spanning te verhogen kwam er een 8 langs met nog slechts 6 roeiers en 2 riggers in de vernieling. Zoiets zou ons toch niet overkomen?
Terwijl de mixed 8 met onze stuur, boot en roeier nog onderweg was naar de botenwagen via de finish, hielden wij ons schema aan en gingen wij nog maar een koffie doen. Daarna omkleden in de lockerroom (ik snap eindelijk waarom dat in Amerika zo genoemd wordt; nauwelijks plaats om om te kleden, maar heel veel kluisjes), goed insmeren, ons ontdaan van de laatste zenuwen en op naar de boot, zodat we daar ongeveer tegelijkertijd aankwamen met de mensen die vandaag voor de dubbele afstand gingen, Anna Sietske (stuur) en Sander (#5 en coach). Na de tactische bespreking baanden we ons een weg met de 8 door de mierenhoop en moesten we om een scherpe bocht met de boot over een muurtje klimmend naar het vlot. Hup het water in en stellen op het water waarbij bleek dat we nog niet eerder in deze samenstelling hadden geroeid en Jeroen H. (#4) dus niet wist hoe hij het precies afgesteld wou hebben. Gelukkig is dat goed opgelost en konden we snel de file in.
File? Ja. Er moesten nog meer mensen roeien en wij waren wat vroeg het water op. Voordat we fatsoenlijk konden oproeien zijn we ruime tijd voor anker gegaan. Boeg Paul kon mooi een woonboot vasthouden terwijl mijn riem op #6 tussen een “blauw bootje” en dezelfde woonboot gestoken zat. Behalve de drukte voor ons, bleken er zo’n 70 wachtenden achter ons, die toch echt vóór ons moesten zijn. Helaas was het pak kaarten niet mee waardoor het geplande potje klaverjassen van de boegen niet doorging. Wel kregen we een duidelijke demonstratie waaruit de ervaring in ons schema bleek, toen bij een andere boot in de file er 1-voor-1 opgestaan werd om zich te ontdoen van de zenuwen. Als je dat wel op tijd doet hoeft niemand je toe te roepen “Niet over je eigen riem!”. Naast dat schouwspel konden we ook de wedstrijd volgen, inclusief commentaar van onze coach in de boot “Die doen het goed, nú moet je kijken!” of juist “Nee, hier niet naar kijken”. De wedstrijdleiding hanteerde ondertussen strakke regie en langzaamaan veranderde de omgeving. De boten met gelijkgeklede strakke roeipakjes maakten plaats voor de bonte verzameling oproeikleding van het masters D en E veld. Met enige moeite, sorry Tim en Max, hadden we daar een plaatsje in afgedwongen (bij C meedoen “zou ons niet in dank worden afgenomen”). Met de masters kon de regie ook wat minder strak en de dirigenten lieten ons nu rustig oproeien en het sorteren veel meer zelf uitzoeken. Na het ophalen van het anker bleek er gelukkig nog zo’n 5km light roeien met wat opzetjes in te zitten. Naast genieten van het weer en het uitzicht (o.a. de Arena zie je mooi vanaf het water) konden we zo mooi inroeien.
In tegenstelling tot de andere wedstrijden die ik tot nog toe geroeid had, wordt bij de Head niet eerst het hele veld achter de startlijn verzameld, maar wordt er doorlopend gestart. Aan het eind van het oproeien dus niet eerst afkoelen, maar jasje uit, dextrootje erin, ronden en direct lekker aan de bak!
En aan de bak gingen we. Direct vanaf de start zat er goed de vaart in. En, zoals we bij de Novembervieren geoefend hadden, werd al snel een andere boot ingehaald. Als we die voor bleven was het hoofddoel gehaald: géén laatste worden. Richard (slag) hield het tempo strak (+/-28) en er werd goed gevolgd. Het “samen en los, samen en los, samen en los!” galmt nog steeds door mijn hoofd heen. Behalve wat instructies voor opzetjes en oppeppen is dat bijna alle 947 halen van de race herhaald. Maar het werkte en de eerste 4km was iedereen ook over eens, is er echt lekker geroeid. Daarbij werden we nog wel een keertje links en een keertje rechts voorbijgestoken, maar daar moesten die ploegen wel hard voor werken. Hoewel het in de statistieken nauwelijks terugkwam, voelden de laatste 4km een stuk lastiger. Een beetje meer wind, maar vooral de mentale/concentratie conditie speelden parten en méér kracht bleek eerder averechts te werken. Dit werd helaas overduidelijk in de laatste anderhalve kilometer na RIC; vlak voor de finish passeerde een boot van De Hoop ons nog. Toch was het lekker en na flink uithijgen dobberden we, al kijkend naar de grachtenpanden, op terrastempo terug. Het resultaat was er overigens want ook het tweede doel werd bereikt: 10% sneller dan vorig jaar!
Vlot het water uit, door de mierenhoop terug naar de botenwagen (Johan en Geertje bedankt voor het rijden!), afriggeren en opladen en van Leo leren een boot vastknopen. Vervolgens gezamenlijk analyseren (4km goed, daarna minder. Voortaan dus trainen op de laatste 4km…), douchen, BOB’s op de vouwfiets naar de auto en met z’n allen op naar de traditie die al hoort bij onze Head: lekker eten en napraten bij Van de V. in Deventer.
Conclusie: We hebben genoten! Op naar nog 10% eraf. Wie sluit er volgende serie van Thyro United aan?
